Μετά από καταιγισμό θετικών σχολίων, ο Ζαχαρίας συγκινήθηκε και έγραψε γι'αυτό ένα ποίημα το οποίο θα μπορούσε (ισως) να μελοποιηθεί. Ιδού:
Δηλώνω εξαιρετικά συγκινημενος (ενα δάκρυ κυλάει αργά στο μάγουλο και πεφτει επάνω στο φτηνοπληκτρολόγιο προκαλώντας βραχυκύκλωμα και τη δυνατότητα να ζητήσω επιτέλους το καινούριο εκείνο microsoft keyboard που πάντα μου άρεσε) από την αναγνώρισή σας και την αγάπη σας, η οποία μου προκαλεί τεράστια ψυχική ανάταση, εθνική υπερηφάνεια και σαρδέλες παστές.
Θα στέκομαι πάντα στις επάλξεις (εκτός και αν πέσω), έχοντας ως σκοπό της ζωής μου πλέον να σας προσφέρω την πραγματική γνώση μέσα από τα βαθυστόχαστα και βγαλμένα από τη ζωή πονήματά μου. Εχω σκοπό να κατέβω στην επόμενη έκθεση βιβλίου (γιατι οι ντομάτες έχουν ακριβύνει τελευταία). Δεν διεκδικώ επαίνους, ουτε δαφνες, ουτε καν μετάλλια. Μονο, φιλαράκι, μήπως σου βρίσκεται κανα κατοστάρικο;
Θα σας αφιερώσω, σε εσάς και την τόσο σημαντική αγάπη σας, ένα εμπνευσμένο ποιημα που συνέθεσα:
Ιδού, ψηλά στο θρόνο επάνω, ο manager θωρεί
τους υποψήφιους που ήρθαν για συνέντευξη.
Θαρρούν οτι θα προσληφθούν χωρίς καμμια αναστολή
μα το HR στους μισθούς έκανε θανατηφόρο ένεση.
Ετσι λοιπον οι αμοιροι τις απαιτήσεις λενε
κι ο manager ο τρομερός ακούει και σιωπά.
Οταν πιάσουν το νόημα αρχίζουνε να κλαίνε
και ο ΟΑΕΔ που κρυφακούει, ...καραδοκα!
Που πατε, ωρε παλλήκαροι, που πατε παλληκάρια,
ζητάτε κατι μισθαρους ως ποδοσφαιριστές;
Εδω ειναι πληροφορική, εδω ειναι Ελλάδα,
οσο καλοί και να'σαστε, χεστηκαμε! Next!
Ουφ...αντε βρε, με συγκινήσατε πάλι! :)
Ζαχαρίας