Εσκασε σήμερα στα εισερχόμενα της Τρια Κιλά Κώδικα η εξής ερώτηση, που φυσικά δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη:
Χρειάζομαι τη συμβουλή του ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ. Πώς οποιοδήποτε λογισμικό (από web site μέχρι ERP) όταν παω να το πουλήσω είναι μια περιττή πολυτέλεια για δουλειές που ήδη γίνονται με κάποιον άλλο τρόπο, και όταν δε δουλέψει για μισή ώρα η επιχείρηση του πελάτη αντιμετωπίζει πρόβλημα ύπαρξης. Βοήθεια ΔΑΣΚΑΛΕ, 20 χρόνια ταλαιπωρούμαι να βρω μια απάντηση.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Έχεις απόλυτο δίκαιο, αγαπητέ ερευνητή και αναζητητή της απόλυτης αλήθειας. Το ερώτημά σου έχει ήδη απασχολήσει, εδώ και αρκετά χρόνια, χιλιάδες πρώην επαγγελματίες του χώρου (και νυν βοσκούς / ιχθυοτρόφους / κηπουρούς / πλανόδιους πωλητές Ινδικών αρωματικών κεριών). Η, τουλάχιστον, τους ΕΙΧΕ απασχολήσει μέχρι να καταλάβουν οτι η ευτυχία βρίσκεται σε άλλα πράγματα που είναι ελαφρώς πιό κατανοητά.
Είναι δύσκολο να δοθεί μια ευθεία απάντηση που να είναι απόλυτα ερμηνευσιμη σε αυτή τη διάσταση του χωροχρόνου που τυγχάνει να διαβιούμε ως συνειδητά όντα γιατί η αύρα, το ψυχοκινητικό κάρμα, η ενσαρκοποίηση της όγδοης διάστασης και άλλα τέτοια, οπότε, θα σου απαντήσω με μια ιστορία.
(Ομμμμμ)
Ηταν κάποτε ένας πρίγκηπας.
ΝΑΙ, ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ. Τραβάτε κανα ζόρι; Αυτός λοιπόν ο πρίγκηπας είχε ο,τι χρειαζόταν στη ζωή. Πλούτη, άλογα, κοψίδια, θρόνους, και κανα δράκο που και που να καθαρίζει για να διατηρεί τη φήμη του και να “ρίχνει” τις κορασίδες που κρατούσε αιχμάλωτες ο δράκος για να του κάνουν μπουγάδα.
Ηταν ευτυχισμένος. Ομως, κάτι έλειπε.
Δεν ήταν σίγουρος για το τι ήταν αυτό, όμως η αίσθηση υπήρχε πάντα. Μια αίσθηση αποπροσανατολισμού.
Ωσπου σε κάποιο χορό στο Παλάτι, η καλή μάγισσα Τεχνούλα, μεταμφιεσμένη σε Κινέζο marketeer, του έκανε δώρο ένα GPS. (Μην ακούσω σχόλια, πρίγκηπας σε παλάτι ήταν, δεν είχε κινητό τηλέφωνο).
Ο πρίγκηπας θεώρησε αρχικά άχρηστο αυτό το δώρο, κατ’αρχήν γιατί δεν δούλευε, και κατά δεύτερον γιατί οι φωνητικές οδηγίες του φαίνονταν αστείες: “Για τον δράκο Μοργκολοθορ, στα 100 βήματα μετά τον πράσινο βράχο κάντε αριστερά και μετά στο μεγάλο δέντρο με τους δηλητηριώδεις καρπούς στρίψτε δεξιά”.
Ωσπου, σε κάποια από τις άπειρες μάχες του με τους σφετεριστές του βασιλείου του, ο σαμάνος μάγος του εχθρού του, βασιλιά Μπερδεγουέι, κατάφερε να του κάνει ένα φρικτό ξόρκι που τον διακτίνισε στο κέντρο μιας πόλης που λεγόταν Αθήνα, με μόνο του εφόδιο μια διεύθυνση ενός υπογείου σε μια περιοχή που λεγόταν Παλαιό Ψυχικό. Εκεί θα έβρισκε το αντίδοτο στο ξόρκι.
Έχοντας αγνοήσει το “άχρηστο” GPS και προσπαθώντας να βρεί το δρόμο του προς το Παλαιό Ψυχικό με οδηγό τη θέση των άστρων, ανακάλυψε πολύ γρήγορα ότι αυτό δεν παίζει μπάλα σε ένα μέρος γεμάτο λάμπες, φώτα, φλας και φωτεινές πινακίδες που διαφημίζουν σερβιετάκια. Δοκίμασε την πυξίδα, αλλά δεν είναι εύκολο να προχωρήσεις ευθεία προς το Βορρά χωρίς να πέσεις πάνω σε κάποιο ντουβάρι ή σε κανα κάδο. Δοκίμασε ακόμα και να μελετήσει το πέταγμα των πουλιών αλλά το μόνο που κέρδισε ήταν μερικές φρέσκες περιστεροκουτσουλιές.
Κάποια στιγμή, μετά από πολύ, πολύ καιρό, βρέθηκε τυχαία στο Ψυχικό αλλά βρήκε τον εαυτό του να περιφέρεται επί 18 ημέρες γύρω από τις ίδιες τρεις πλατείες. Για κάποιο μαγικό λόγο, φαινόταν να επιστρέφει συνέχεια στο σημείο από το οποίο είχε ξεκινήσει, παρ’όλο που ο ίδιος νόμιζε οτι πήγαινε ευθεία. (Αν και ο λόγος δεν είναι καθόλου μαγικός, αν έχετε βρεθεί ποτέ στο Ψυχικό θα γνωρίζετε ότι ειναι πέρα για πέρα πραγματικός).
Οταν πλεον τα γένια του είχαν μεγαλώσει τόσο που σκόνταφτε επάνω τους περπατώντας, έκανε να τα παραμερίσει. Εκεί το χέρι του έπεσε πάνω στο GPS που του είχε χαρίσει η μάγισσα Τεχνούλα. Ω, τι σωτήριο δώρο που το είχε παντελώς ξεχάσει!
Εκανε να το ανοίξει.
Αλλά αυτό δεν άνοιγε.
Ξανάκανε να το ανοίξει.
Το GPS αδιαφόρησε πλήρως για την επαναληπτικότητα της αφήγησης και παρέμεινε μουλαρωμένο.
Ξαφνικά, ένα αδιάφορο παιχνιδάκι είχε γίνει για τον πρίγκηπά μας ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Ο πρίγκηπάς μας, απελπισμένος, άρχισε να ωρύεται με λυγμούς και αλαλαγμούς, καλώντας τη μάγισσα Τεχνούλα.
Και η μάγισσα Τεχνούλα εμφανίστηκε μέσα σε ένα σύννεφο καπνού.
- “Ω, μάγισσα, βοήθησέ με να φτιάξω αυτο το GPS”.
- “Εχεις περάσει την περίοδο δωρεάν υποστήριξης, γοητευτικέ πρίγκηπα. Η χρέωση είναι 30 ευρώ ανά ανθρωποώρα και το πρώτο σου παιδί”.
- “Τι λες βρε παλιο#@%$@$@#$@ που θα δώσω εγώ 30 ευρώ την ανθρωποώρα…”
- “Καλή τύχη με τη θέση των άστρων τότε. Α, και βρωμάς. Σε περιστερώνα κοιμόσουν;”.
Και, για να μην τα πολυλογούμε, ο πρίγκηπας, μην μπορώντας να κάνει κάτι διαφορετικό, δέχτηκε. Η μάγισσα έφτιαξε το GPS, αυτό του έδειξε τον δρόμο για το υπόγειο που περιείχε το αντίδοτο στο ξόρκι, πήρε το αντίδοτο, γύρισε ξανά στο βασίλειό του, και ο πρώτος του γιός μετά από χρόνια έγινε Software Engineer και ξεπλήρωσε το τιμολόγιο των 300 ευρώ που όφειλε ο πατέρας του στη μάγισσα.
Ετσι, λοιπόν, αγαπητέ ερευνητή και αναζητητή της απόλυτης αλήθειας, το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού είναι πως μια ανάγκη δεν είναι αναγκαία ώσπου να την έχεις ανάγκη (την ανάγκη). Και αυτο συμβαίνει ΜΟΝΟ αφού χρησιμοποιήσεις αυτό που σε κάνει να έχεις την ανάγκη.
Αυτό συμβαίνει και με τους πελάτες σου. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο οι περισσότερες συνδρομές WoW έχουν γίνει από αυτούς που έλεγαν “σιγά μη φάω τα καλύτερά μου χρόνια παίζοντας WoW, και ο Ναρκαλιευτής μια χαρά είναι”.
Γι’αυτό, την επόμενη φορά που πελάτης θα σου πει “Γιατί να πληρώσουμε τόσα λεφτά για document management; Κρατάμε σε ένα κίτρινο χαρτάκι πάνω στην οθόνη μας που βρίσκεται κάθε document”, χαμογέλασε ειρωνικά και γέμισε τον κόσμο κίτρινα χαρτάκια με τυχαίες θέσεις και ονόματα αρχείων.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς...παίζεται….